บทกลอน

กลอน...รัก

เปลวเทียนทั้ง 4 เล่ม ค่อยๆ พลิ้วไหวไปอย่างช้าๆ บรรยากาศรอบข้าง ช่างแผ่วเบายิ่งนักหากเราเงี่ยหูฟัง จะได้ยินเทียนทั้งสี่สนทนากัน...เทียนเล่มแรกเอ่ย "ฉันคือ สันติภาพ น่าเศร้าเหลือเกินทุกวันนี้ ไม่มีใครอยากให้ฉัน สว่างไสว"แสงของ "สันติภาพ" ค่อยๆ ริบหรี่ และ ดับไปเทียนเล่มที่สอง เอ่ย "ฉันคือ ศรัทธา น่าเศร้าหนักหนาทุกวันนี้ ไม่มีใครต้องการ" แสงของ "ศรัทธา" ค่อยๆ ริบหรี่ และ ดับไปเสียงเอ่ยขึ้นมาอย่างเศร้าใจ เทียนเล่มที่สาม กล่าว "ฉันคือ ความรักฉันไม่เข้มแข็งพอ ที่จะส่องสว่างต่อไป""ผู้คนเพิกเฉยและไม่เห็นค่าของฉันแม้แต่คนใกล้ชิด พวกเขายังไม่คิดจะเติมรักให้แก่กัน"ว่าดังนั้น พลัน "ความรัก" ก็ดับไปไม่ช้าไม่นาน...เด็กน้อยคนหนึ่งได้เดินเข้ามาเมื่อพบเทียนสามเล่มดับไป เขาเริ่มร่ำไห้และหลั่งน้ำตา"ทำไมพวกเธอถึงดับไป พวกเธอต้องสว่างไสวตราบนิรันดร์ไม่ใช่หรือ"ทันใด เทียนเล่มที่สี่ กระซิบอย่างแผ่วเบา"อย่ากลัวไปเลยหนูน้อย ตัวฉันนี้คือ ความหวัง ตราบใดที่ฉันยังส่องสว่างอยู่ได้เทียนสามเล่มนั้น จะกลับมาไม่ช้านาน"เด็กชายตัวน้อย ตาเป็นประกายด้วยความปิติสองมือนั้นค่อยๆ จุด "เทียนแห่งความหวัง" พร้อมกันกับเทียนอีกสามเล่มอย่าปล่อยให้ "แสงแห่งความหวัง" ในชีวิตเราดับไปไม่ว่าสิ่งต่างๆ จะเลวร้ายหรือแย่สักแค่ไหนเมื่อเรามี ความหวัง แล้วไซร้......สันติภาพ ศรัทธา และ ความรัก ก็จะส่องสว่างอยู่ในตัวเราเสมอ.